Κάτι όμως τελευταία στιγμή με σταματούσε. Δεν ήταν το ρίσκο ή η ταλαιπωρία του καινούριου, στην εποχή της ζούγκλας και των μεγάλων ανατροπών που βιώνουμε. Τις υπερβάσεις μου τις κάνω και στην προσωπική και στην επαγγελματική μου ζωή. Είμαι άνθρωπος που ρισκάρει και σίγουρα θα πνιγεί, έτσι και βρεθεί σε στάσιμα, λιμνάζοντα ύδατα.
Έψαχνα να βρω τι είναι αυτό το Κάτι που κάθε φορά με εμπόδιζε να προχωρήσω. Και το βρήκα. Όταν πήγα πρόσφατα στο γραφείο μου στο Alter, ομολογώ ότι δεν περίμενα να βρω κανέναν εργαζόμενο εκεί. Φανταζόμουν ένα κανάλι άδειο, έρημο. Κι όμως ήταν αρκετοί. Μια παρέα όλοι που μοιράζονταν το φαγητό τους και ο ένας τσόνταρε για τον καφέ του άλλου. Σε κάποιους είχαν κάνει έξωση γιατί δεν είχαν να πληρώσουν τα νοίκια τους. Κοιμόντουσαν, ξέρετε που; Στο κανάλι. Τα μάτια τους γεμάτα αγωνία και ελπίδα καρφώθηκαν πάνω μου. Οι ερωτήσεις τους φωτιά. «Τι μαθαίνεις; Θα ανοίξουμε; Θα το σώσουμε; Θα μας πληρώσουν; Εσύ θα μείνεις;»
Αυτό ήταν το Κάτι που με εμπόδιζε να φύγω. Όλα αυτά τα παιδιά, οι συνάδελφοι που τους ζω πάνω από δέκα χρόνια. Ρεπόρτερ και τεχνικοί μάχιμοι, έτοιμοι να τρέξουν να καλύψουν το έκτακτο γεγονός, κάτω από αντίξοες συνθήκες.
Είναι όμως και Κάτι άλλο. Η εικόνα του προέδρου μας με τις χειροπέδες και το χαμένο βλέμμα, στα δικαστήρια. Ένας άνθρωπος, που πάνω από δέκα χρόνια μας πλήρωνε με τους καλύτερους μισθούς, πριν καν βγει ο μήνας. Έστησε το κανάλι και το έκανε πρώτο στην ενημέρωση. Ένας άνθρωπος που έριξε χρήμα, σε πολλούς από εμάς τους παρουσιαστές. Στο Star, στον ΣΚΑΪ και στο Alter. Θα μου πείτε ήταν φίρμες και το άξιζαν. Έφερναν διαφήμιση κι έπρεπε να τα πάρουν.
Φαίνεται ότι τελευταία έκανε λάθη. Πήρε πολλά δάνεια, προκάλεσε σοκ στη διαφημιστική αγορά κι οδήγησε πολλούς σε αδιέξοδο. Έχει αφήσει τον κόσμο του Alter κι όχι μόνο, απλήρωτο μήνες τώρα. Για όλα αυτά να λογοδοτήσει στη Δικαιοσύνη κι αν κριθεί ένοχος γιατί παρανόμησε, να τιμωρηθεί. Δεν είναι όμως ο μόνος. Αν ψάξουν στην τηλεοπτική αγορά, θα βρουν κι άλλους πολλούς….
Έναν τέτοιο άνθρωπο, όταν τον βλέπεις να πνίγεται, δεν τον πατάς κάτω απ το νερό για να βουλιάξει. Δυστυχώς είθισται στην Ελλαδίτσα μας, όταν τα φώτα λάμπουν γύρω από κάποιον, να τρέχουν όλοι για να τον γλύψουν και να φάνε με κουτάλια χρυσά. Κι όταν αυτά σβήσουν, να τον ποδοπατήσουν, να ξεχάσουν και να εξαφανιστούν.
Είναι και Κάτι άλλο. Οι μέτοχοι που έχασαν ΤΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ και θέλουν, προσπαθούν και ιδρώνουν, για να σώσουν το χιλιοταλαιπωρημένο Alter.
Όλα αυτά φιλαράκια μου τα κουβαλάω στη ψυχή μου.
Πείτε με αφελή και ρομαντική, αλλά νοιώθω πως για όλα αυτά, αξίζει να μείνω, να παλέψω κι όσο αντέξω… Είμαι σίγουρη πως ο νέος χρόνος που έρχεται, Κάτι καλό θα φέρει!
Αγγελική
Αφήστε μια απάντηση