Τη στιγμή που μια στρατιά βασανισμένων, χαμηλόμισθων εργαζομένων, αγγίζει πλέον τα όρια της φτώχειας. Απάντησα στους απλήρωτους συναδέλφους μου, πως μακάρι να είχα πληρωθεί, γιατί τα χρήματα που θα έπαιρνα, θα τα έδινα όλα σε αυτούς… Και θα τα έδινα!
Η δεύτερη είδηση – σοκ, έφτασε αυτή τη φορά από μια ανώνυμη επιστολή. Την έστειλαν στο διαδύκτιο κάποιοι συκοφάντες, που εμφανίστηκαν ως εργαζόμενοι του Άλτερ… Και όπως ήταν αναμενόμενο, αναδημοσιεύτηκε από άλλα blogs και sites, χωρίς καμία διασταύρωση. Τι έλεγε; Ότι εγώ όπως και όλοι οι παρουσιαστές του Άλτερ, πού οδηγήσαμε το κανάλι στην πρώτη γραμμή της τηλεθέασης και της ενημέρωσης, φταίμε για την καταστροφή του! Επειδή χρυσοπληρωνόμασταν! Οι συνάδελφοι απάντησαν ήδη, ο καθένας με τον τρόπο του.
Το χαστούκι στους συκοφάντες όμως, το’ δωσαν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι του ‘Αλτερ. Αποκάλυψαν στο blog τους (http://www.ergazomenoialter.blogspot.com/2011/12/alter_8143.html), ότι η επιστολή αυτή είναι πλαστή. Από κάποιους που εκμεταλλεύτηκαν την κατάσταση που επικρατεί, για να εξυπηρετήσουν δικές τους σκοπιμότητες. Με αυτό τον ύπουλο, τον βρώμικο τρόπο.
Σε ότι με αφορά φίλοι μου, δεν έκρυψα ποτέ ότι ήμουν απ’ τα καλοπληρωμένα συμβόλαια της τηλεόρασης. Στις χρυσές εποχές της (όχι βέβαια με την εικόνα πού δίνουν). Όταν αντιλήφθηκα όμως την δύσκολη κατάσταση του Άλτερ, ζήτησα από μόνη μου να μειωθούν οι αποδοχές μου. Και ας κάλυπτε η διαφήμιση του “Τούνελ” τη μισθοδοσία όλων των εργαζομένων.
Ανήκω σε εκείνους τους λίγους, δυστυχώς, που πιστεύουν ότι το κανάλι αυτό μπορεί να σωθεί και οι εργαζόμενοι να ξαναβρούν τις θέσεις εργασίας τους. Έκλεισα τα αυτιά μου σε δελεαστικές προτάσεις άλλων επαγγελματικών χώρων και δεν “πούλησα” τους συνεργάτες και τους συναδέλφους μου. Έχω υποστεί απίστευτη ζημιά σαν επαγγελματίας με όλη αυτή τη κατάσταση, που μας κρατά ομήρους πάνω από ένα χρόνο. Και το λέω αυτό, γιατί το “Τούνελ” βρισκόταν σε μια μεγάλη ανοδική πορεία, που άγγιζε το 40% της τηλεθέασης. Με υποθέσεις δύσκολες, που φωτίζονταν η μια μετά την άλλη. Συν τοις άλλοις παραμένω και εγώ απλήρωτη κοντά ένα χρόνο. Ε’ λοιπόν, με όλα αυτά και άλλα που κάνω για το Άλτερ και δε χρειάζεται να τα ξέρουν οι πολλοί, το μόνο που δεν μπορώ να ανεχτώ είναι η λάσπη και τα πισώπλατα χτυπήματα. Θέλω όσο τίποτα άλλο, να τελειώσει αυτή η αρρωστημένη κατάσταση και να βγούμε απ’ το τέλμα. Με όποια λύση κι αν δωθεί. Ή προχωράμε ή κλείνουμε!
Αγγελική
Αφήστε μια απάντηση