Η κυρία Δέσποινα, η ηλικιωμένη μητέρα του Σήφη Κυμιωνή βγήκε στους δρόμους μέσα στη βροχή και με τη φωτογραφία του στα χέρια ρωτούσε τους περαστικούς, αν τον είχαν δει.
Ο ευαίσθητος και ταλαιπωρημένος γιος της δεν είχε δώσει σημεία ζωής από τα τέλη του καλοκαιριού. Όλες της οι προσπάθειες να τον βρει είχαν πέσει στο κενό και γεμάτη αγωνία απευθύνθηκε στο «Τούνελ».
Μοναδική της παρηγοριά η φωτογραφία του, που την κοιτούσε και μονολογούσε συνεχώς :
«Που είσαι παιδί μου;».
Πήγε και στα στέκια που σύχναζε ο Σήφης . Άνθρωποι που τον γνώριζαν έλεγαν στην τραγική μάνα πως δεν τον είχαν δει για καιρό. Κι άλλοι, άγνωστοι, συγκινημένοι από την προσπάθεια της εύχονταν από καρδιάς να τον βρει. Αποφασισμένη πήγαινε πάνω κάτω στους δρόμους που ο Σήφης συνήθιζε να πηγαίνει για βόλτα και καφέ και ρωτούσε ακόμα και τους διερχόμενους οδηγούς.
«Η ψυχή μου το ξέρει πως αντέχω… έρχονται γιορτές αλλά για μένα δεν υπάρχει χαρά. Από τότε που πέθανε ο άντρας μου σε εργατικό ατύχημα, αυτή είναι η χειρότερη περίοδος στη ζωή μου»
Ο Σήφης επηρεάστηκε πολύ από τον θάνατο του πατέρα του, αλλά έκρυβε τα συναισθήματα του και κλείστηκε στον εαυτό του με αποτέλεσμα να απομονωθεί απ’ τον κόσμο.
«Φοβάμαι μήπως του χει συμβεί κάτι κακό» έλεγε και ξανάλεγε η μητέρα του.
«Δεν θέλω να μπω στο δωμάτιο του να βλέπω το κρεβάτι του άδειο… Φοβάμαι για την υγεία του. Η γιατρός που τον παρακολουθούσε δεν με ενημέρωσε πως δεν πήγαινε στα ραντεβού…», είπε ξεσπώντας σε λυγμούς.
Οι φίλοι του Σήφη δεν γνώριζαν πως είχε εξαφανιστεί. Όταν είδαν την προσπάθεια της μητέρας και του «Τούνελ» ευαισθητοποιήθηκαν και συμμετείχαν στις έρευνες.
Αυτά που ακολούθησαν δεν μπορούν να αφήσουν κανένα ασυγκίνητο.
Την αγωνία και την απογοήτευση της ηλικιωμένης μητέρας του, αντικατέστησαν η ευγνωμοσύνη και η χαρά.
«Χάρη στην κινητοποίηση του «Τούνελ» ευαισθητοποιήθηκαν οι φίλοι του γιου μου και μου έκαναν το μεγαλύτερο δώρο. Έψαχναν μέρα νύχτα και βρήκαν το παιδί μου. Είμαι υποχρεωμένη στα παιδιά αυτά. Θέλω να σας ευχαριστήσω για ό,τι κάνατε για μας. Αυτό που κάνετε δεν είναι εκπομπή είναι λειτούργημα», κατέληξε με δάκρυα στα μάτια.
Αφήστε μια απάντηση