Όπως αναφέρει, το παράθυρο και η σίτα του δωματίου του ήταν μισάνοιχτα, πράγμα που της προξένησε ερωτήματα, αφού δεν συνήθιζε να το κάνει.
«Γυρνάω το κεφάλι μου, βλέπω ότι το κρεβάτι του ήταν άδειο, λέω «που πήγε το παιδί» και με το που κάνω έτσι και βλέπω στη ντουλάπα του, τον είδα κρεμασμένο με τα χέρια του δεμένα πίσω».
Η ποδιά που φορούσε ο Νικόλας στα εργαστήρια της σχολής, είναι πια κρεμασμένη στη ντουλάπα.
«Προσπαθώ με αυτόν τον τρόπο να ζωντανέψω την μορφή του. Ίσως θέλω να ξεγελάσω τον εαυτό μου ότι μέσα εκεί μπορεί να τον δω. Όταν τον βρήκα ήταν στον αέρα. Τα ποδαράκια του είχαν μια ελαφριά κάμψη, που σημαίνει ότι δεν υπήρχε κάτι να πατήσει κάτω. Βέβαια είχε κάποια βιβλία σκόρπια, αλλά ήταν αυτά που διάβαζε, τα γαλλικά του. Δεν θα μπορούσε να τα βάλει κάποιος και να πατήσει. Του πιάνω το προσωπάκι και ήταν παγωμένος και εκείνη την ώρα έπαθα σοκ. Είχε ένα σκοινί που είχε τέσσερις κύκλους γύρω του και ο τέταρτος κύκλος τον κράταγε. Ήταν δυο κορδόνια από φούτερ. Σαν να ήταν από δυο ίδιες μπλούζες. Μου έκανε εντύπωση, γιατί δεν είδα τα χέρια του έτσι όπως τον κοίταζα και κάνω έτσι και όντως ήταν τα χεράκια του πίσω δεμένα. Δεν θυμάμαι ποιος βοήθησε και τον κατεβάσαμε, μπορεί να ήταν και ο κλειδαράς, τον παίρνω αγκαλιά και από το βάρος του πέφτω στο κρεβάτι μαζί με το παιδί. Ήταν ο κλειδαράς εδώ και λέω κόψε μου τα σκοινιά. Τα κόβει με ένα κοπτάκι και του λέω «πρόσεξε μην τον κόψεις». Με το που λύνονται τα σκοινιά, πιάνω τον σφυγμό του. Εκείνη την ώρα μπαίνει άνθρωπος του ΕΚΑΒ και ένας αστυνομικός».
Αφήστε μια απάντηση