Μου έλεγαν πως ο κλοιός σφίγγει, στενεύει και ξανασφίγγει γύρω απ τους δράστες. Χαρακτήριζαν τη δολοφονία του κακόμοιρου παιδιού παιχνιδάκι, γρίφο που έδειχνε από μόνος του τη λύση. Ήταν τοσο σίγουροι για την εξυχνίαση, που δεν οργανώθηκαν για να την πετύχουν. Και οι δράστες τους ξέφυγαν, ενώ έπρεπε να είχαν πιαστεί στη φάκα απ΄την πρώτη στιγμή.
΄΄Τι να σου κάνει η Κοζάνη… Που ξέρουν εκεί πάνω από έγκλημα… Θα το βγάλουμε εμείς΄΄, μου έλεγαν κάποια σαίνια της Αθήνας και έβγαλαν τελικά τα μάτια τους! Αντί να δουν την τύφλα τους με τις εκατοντάδες δολοφονίες που λιμνάζουν στο Λεκανοπέδιο, ήθελαν να βάλουν τα γυαλιά στους συναδέλφους τους. Και την πάτησαν! Γκάφα ολκής βάπτισαν οι ίδιοι οι αστυνομικοί, τις επιζήμιες ενέργειες. Είχαν στο χέρι τους δολοφόνους και τελικά τους το άπλωσαν για να πιαστούν. Περιορίστηκαν σε τυπικές καταθέσεις και τους άφησαν να φύγουν, για να μην τους κάνουν ντα-ντα οι δικηγόροι τους.΄΄
Και η ένστολη Κοζάνη τραβάει τώρα τα μαλλιά της. Θεωρεί πλέον ζήτημα τιμής τη διαλεύκανση του εγκλήματος, που δεν μπόρεσε από τον πρώτο καιρό να πετύχει. Τι βλέπουν Παναγιά μου οι οφθαλμοί μας! Τι άλλο θα ακούσουν τα αφτάκια μας;
Ένας εισαγγελέας μένει τώρα να σώσει τη χαμένη τιμή της ΕΛ.ΑΣ. Να βρει και να αξιοποιήσει τα στοιχεία που υπάρχουν στη δικογραφία και να τυλίξει σε μια κόλλα χαρτί τους δολοφόνους, που προκαλούν. Να δικαιώσει τη μνήμη του άτυχου Κωστή. Να γαληνέψει η ψυχούλα του που τυραννιέται.
Όταν η ΕΛ.ΑΣ. κοιμάται , πρέπει η δικαιοσύνη να μένει ξάγρυπνη!
Αγγελική
Αφήστε μια απάντηση