Ταλαντεύομαι. Νιώθω και εγώ όπως όλοι, την οργή και την αγανάκτηση να με πνίγουν. Για όλα αυτά που έγιναν εν αγνοία μου… Γι΄αυτά που θα ακολουθήσουν και μου τα κρύβουν. Θέλω να αντιδράσω για την προδοσία της πατρίδας μου. Για την ισοπέδωση των αξιών και των ονείρων των παιδιών μας.
Θέλω να δώσω με την ψήφο μου μου ένα μάθημα σε κείνους που βγαίνουν τώρα να μου πουν, ότι μετάνιωσαν ή δεν συμφωνούσαν με το ΔΝΤ. Σε κείνους που δεν διάβασαν το μνημόνιο, αλλά έβαλαν την υπογραφή τους, γιατί έτσι πρόσταξε το κόμμα. Σε κείνους που κυβερνούσαν πριν και ενώ έβλεπαν το γκρεμό, δεν μείωσαν ταχύτητα. Δεν άλλαξαν πορεία. Δεν τοποθέτησαν σήμα κινδύνου…
Θέλω να αντιδράσω για όλους και για όλα. Να σπάσω τον ξύλινο πολιτικό λόγο.Δεν θέλω άλλα ΘΑ και ΘΑ και κανέναν παραμυθά. Ψάχνω να βρω ποιος μου λέει απ΄όλους την αλήθεια. Ποιον να εμπιστευτώ. Δύσκολη φίλοι μου η αναζήτηση…
Τα δύο μεγάλα κόμματα προσπαθούν να μας πείσουν να στραφούμε σε αυτά, αλλιώς η ακυβερνησία θα μας οδηγήσει στο χάος.Τα μικρά μας ζητούν την ευκαιρία να μπουν στη Βουλή των ισχυρών για να υπάρξει πολυφωνία. Η Ελλάδα μας παρακολουθεί σιωπηλή και περιμένει κάπου στην άκρη, για να τη σώσουμε…
Μεγάλο το δίλημμα. Σοβαρότερη όμως η απόφαση του καθενός μας…
Αγγελική
Αφήστε μια απάντηση