Ο γιος του Περιφερειάρχη της Αγροτικής Ασφαλιστικής και της Γερμανίδας διπλωμάτη, χάθηκε κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες και κανείς δεν έμαθε το παραμικρό για την τύχη του .
Ο Αλέξης Κεφαλογιάννης 27 χρόνων, ένας γλωσσομαθής ρεσεψιονίστ, οδηγούσε τη μηχανή του το μοιραίο απόγευμα της Τετάρτης 7 Μαΐου 2003, που άνοιξε η γη και τον κατάπιε.
Λίγες εβδομάδες αργότερα, η μηχανή του βρέθηκε κλειδωμένη και επιμελώς παρκαρισμένη στο λιμάνι του Ηρακλείου.
Το στοιχείο που πύκνωσε περισσότερο το μυστήριο, είναι το εξής: Η μηχανή ήταν πεντακάθαρη, ενώ εκείνες τις μέρες όλα τα οχήματα της περιοχής, είχαν λερωθεί από λασπώδη βροχή. Σαν κάποιοι να την άφησαν εκεί, για να δείξουν ότι ο Αλέξης ταξίδεψε.
Λίγο καιρό μετά, ένα άλλο στοιχείο του αγνοούμενου νέου εντοπίστηκε σε διαφορετικό χώρο. Το σακβουαγιάζ του με τα προσωπικά του έγγραφα …
Παρά τις εκτεταμένες έρευνες της οικογένειας του και των Αρχών , δεν βρέθηκε ούτε ίχνος του…
Η μητέρα του πέθανε από τον καημό της, χωρίς να μάθει τι του συνέβη.
Ο αδελφός του Ζαχαρίας Κεφαλογιάννης, Περιφερειακός Σύμβουλος Κρήτης, βρέθηκε στο «Τούνελ» με την ελπίδα να μάθει την αλήθεια. Τόσα χρόνια, μέχρι και νεκρούς που ξέθαβαν έβλεπε, για να βρει ένα φως στο σκοτάδι…
Ο αδελφός του αγνοούμενου, ταξίδεψε όπου υπήρχε μία πληροφορία που αναπτέρωνε προσωρινά τις ελπίδες της οικογένειας. Από την Κρήτη στη Ρόδο, στην Κάσο, στην Κέρκυρα. Κλήθηκε να αναγνωρίσει έναν άστεγο στην Αθήνα που είχε στο μπράτσο του ένα πανομοιότυπο τατουάζ με αυτό του Αλέξη. Ένα περιβραχιόνιο με ινδιάνικα σχέδια.
«Δεν ζητώ ευθύνες, ούτε την τιμωρία κάποιου. Μόνο μία απάντηση για να έρθει επιτέλους ειρήνη στην οικογένεια» είπε χαρακτηριστικά.
“Το μόνο που έχουμε είναι το τίποτα…”
Συγκινημένη η θεία του αγνοούμενου Ελπίδα Κεφαλογιάννη, ανέφερε στο «Τούνελ» πως το μοιραίο εκείνο απόγευμα, ο Αλέξης είχε προτείνει στην μητέρα του να την πάρει μαζί του στο ξενοδοχείο που εργαζόταν, για να πιουν μαζί έναν καφέ. Την βρήκε όμως απροετοίμαστη και έτσι έφυγε μόνος του. Η θεία του το μόνο που θυμάται από εκείνη την ημέρα, ήταν πως ο Αλέξης είχε περάσει από την περιοχή Γαζίου για να βάλει βενζίνη.
«Είχε τάσεις εγκατάστασης και όχι φυγής. Είχε όνειρα και ήθελε να κάνει οικογένεια» ανέφερε χαρακτηριστικά στο «Τούνελ» ο στενός φίλος του Αλέξη, Γαβρίλος Παπαϊωάννου. Τον περιέγραψε σαν έναν ανήσυχο, κοινωνικό άνθρωπο που «προσπαθούσε να είναι μέσα στα πράγματα». Είπε ακόμα πως ο Αλέξης μιλούσε συχνά για ένα «κόλπο γκρόσο» που θα τον απομάκρυνε από τις επαγγελματικές δυσκολίες που αντιμετώπιζε.
Ο αδελφός του Αλέξη , που για χρόνια ταξίδευε ανά τον κόσμο λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων, παρατηρούσε τους ανθρώπους μήπως και σε κάποιο πρόσωπο από τους χιλιάδες ταξιδιώτες, τον αναγνωρίσει.
Οι παλιοί του συμφοιτητές ακόμη αναρωτιούνται τι να απέγινε. Κανείς δεν έχει μια απάντηση, θετική ή αρνητική. Μόνο το τίποτα…
«Ακόμη κι αν μάθω το χειρότερο, θα πω ευχαριστώ…»
Ένα ακόμη στοιχείο στην μυστηριώδη αυτή εξαφάνιση, προκαλεί έντονα ερωτηματικά στους συγγενείς.
Το σακβουαγιάζ του Αλέξη βρέθηκε μήνες μετά το χαμό του, σε μια γωνιά της αίθουσας όπου αλλάζει ρούχα το προσωπικό, στο ξενοδοχείο όπου εργαζόταν.
«Όταν ακούμε ειδήσεις όπως ο εντοπισμός του σκελετού του τουρίστα Στήβεν Κουκ ή ενός άλλου σκελετού στην περιοχή Κοκκίνι Χάνι, ξυπνάνε μνήμες, γιατί είναι μια ανοιχτή πληγή η εξαφάνιση του Αλέξη στην οικογένεια μας. Ξυπνά όμως και η ελπίδα. Αν χτυπήσει τώρα ένα τηλέφωνο και μάθω κάτι τόσο δυσάρεστο για τον άνθρωπο μας, θα πω και ευχαριστώ, γιατί θα μάθω την αλήθεια» τόνισε με έμφαση ο Ζαχαρίας Κεφαλογιάννης.
Η θεία του αγνοουμένου νέου, ήταν η πρώτη που έμαθε για τον ξαφνικό χαμό του.
Όπως είπε στην αρχή οι συγγενείς ήλπιζαν πως κάπου πήγε και θα επέστρεφε, αλλά όσο περνούσε ο καιρός τόσο η αγωνία μεγάλωνε.
«’Ίσως αν ζει, να νομίζει πως δεν τον ψάχνουμε πια. Εγώ θέλω να πιστεύω πως ζει. Το κακό σενάριο είναι δύσκολο να το διαχειριστείς, αλλά η αγωνία είναι χειρότερη, γι αυτό απευθύνω έκκληση σε όποιον γνωρίζει κάτι να μιλήσει…» είπε χαρακτηριστικά η θεία του.
«Είμαι μισός όλα αυτά τα χρόνια γιατί μου λείπει ο αδελφός μου. Ήμασταν πολύ αγαπημένοι. Ο πατέρας μας γέρασε πια, είναι άρρωστος αλλά ακόμα περιμένει για ένα σημάδι του… Η μητέρα μας μαράζωνε, ώσπου πέθανε από τον καημό της χωρίς να πάρει μια απάντηση για την τύχη του», κατέληξε συγκινημένος ο αδελφός του.
Στην μοναχοκόρη του έδωσε το όνομα του αγαπημένου αδελφού του, Αλεξία.
Αφήστε μια απάντηση